hazal imparatorluğu

Bazen de diktatörlük.
Aslında şimdi yazacaklarım çok sıkıcı.Bilmem okur musunuz?
Benim bir sınırım var.Ve bunu herkes bilmez.
Çok çok çok sabırlı davrandığım bir dönemin ardından,patlayarak giderim.Birdaha da arkama dönüp bakmam.
Bunu hayatım boyunca hiç yapmadım.Elimde değil.
Her neyse ben bunu zaten hep anlattım.
Bu aralar,yıllardır zaafım olan insanlara karşı inanılmaz kayıtsızım.Çünkü bazı hareketleri beni çok rahatsız ediyor.Sınırıma geldi,bıçak kemiğe dayandı.
Bunun adına bencillik de diyebilirsiniz ama rahatsız olduğum hiçbir kelimeyi duymak,istemediğim hiçbir insanın yüzünü görmek zorunda değilim.Zihnim,ruhum,bedenim hep başka yerlerde gezer.Gereksiz gülüşler de sergilemem.

Bu aralar ne fark ettim biliyor musunuz?
Susmanın faziletini.
İnsan işine konsantre oluyor,içinde taşlar yerine oturuyor.
Ortam güzelse konuşmak harika,zaten genel olarak çok konuşan bir insanım ama sevmediğim insanlarla birlikte olmaya mecbur isem susuyorum ve başımı çeviriyorum.
İnanılmaz rahatlatıcı bişi o anda susmak.Yoğunlaşıyo insan.

Bir şeyi daha fark edip kendimi tebrik ettim:Twitterıma da yazdığım mesele,"Her şeyi kız başıma yaparım"cılardanım.İçimde bu gücü hissediyorum.Kısmetliyim.Elimi nereye atsam yeşeriyor sanki.Onu da yaparım bunu da diyorum,kimseye mütanaa(anammm böyle mi yazılıyodu bu?) etmiyorum.

İçimde bir imparatorlukla yaşıyorum.Karar mercii benim.Ruh halime göre giyinir,konuşur,karar veririm-zor da olsa karar vermek-.
Bazense içimde Hitlerle yaşıyorum sanki.Nasıl diktatörüm nasıl dikbaşlıyım.Hayır bu olsun, hayır o ne demekmiş diyorum,yanımda kimseyi istemediğim bir dönem var.

Yani kısacası bu aralar,zaafım olan insanlara karşı bile son derece soğuk ve dışlayıcı tavırlar içerisindeyim."Menopoza mı girdin?" diye abuk sorularla bile karşılaşıyorum.
Siz ne derseniz deyiniz/Benim bir gizli bildiğim var/Benim dengemi bozmayınız!