konuşurken fark ettiğim gerçek

Benim Kıvanç diye bir arkadaşım var,daha doğrusu "Limon bahçelerinde yaşayan Kıvanç" dediğim...
Geçen akşam konuşuyoruz Facebookta.Amy ablanın "Back to Black" şarkısını çok seviyormuş,duygusal yönlerine hitap ediyormuş,öyle dedi.
Neşeli taraflarını göstermeyi seven,acısını içinde yaşayan bir tip diye tanımlıyor kendisini.
Bana "Sen neşeli görünüyosun ama illaki hayatında kırıldığın üzüldüğün insanlar vardır" dedi.
Ahanda!Kitlendim kaldım,hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçti.Düşündüm düşündüm ve gerçekten kırıldığım,içime ukde eden kimseyi bulamadım.
"Yok benim.Zaten çok prim vermem üzüntüye" dedim.Yada bunun gibi bir şey.

Olsa bile demekki anlık yaşamışım.Belleğimde yer edinmemiş.
Allaha şükür çok canım yanmadı.Benim tek derdim hayatı anlamak,sürekli sorgulamak,bu nedenle canım sıkılıyor,hatta hasta olabiliyorum.
Psikologum bana "Beyninde çözemediğin her şey seni hasta edebilir" demişti.Ben hala bazı şeyleri anlamaya çalışırken adama hak vermemek elde değil.

Demem o ki sevgili limon bahçelerinde hayatını geçiren arkadaşım Kıvanç,sen de üzülme sen de bakma geriye.Unutmak bazen en güzeli.Ki "unuttum" dersen unutursun zaten...

Ama Amy ablamızı dinle yani,ona lafım yok.
Daha kitap da çıkaramadım,blogla idare et:)