yalnızsam sebebi var

"Geçen akşam düşündüm buldum. Hep diyordum ki ben neden yalnızım, niye böyle oluyor, ne yapmak lazım.. Şimdi anlıyorum ben çok yanlış yoldaymışım meğer.
Hatalarım saymakla bitmez. Nasıl davranmam gerektiğini etrafıma bakınca farkediyorum. Aklı başında, mantıklı, güzel, mutlu ilişkleri olan arkadaşlarımı tenzih ederek yazıyorum bunları, belirtmem lazım.
Şimdi bir kere trip önemliymiş meğer. İnsan sevgilisine trip yapmalıymış. “Neden aradın/aramadın, kimleydin, neredeydin, neden onu dedin/demedin, parmağım acıdı neden ilgilenmedin, neden bunu taşımadın, neden iltifat etmedin..” Bunlar ve benzerleri bir ilişkide kızın sorun yapması gereken hayati konularmış. Hiçbirini yapmadım, hatalıyım. Kızdığın zaman surat asıp açıklama yapmamak gerekirmiş, bilemedim ben. Genelde kimseye kızmadım, kızınca de neye kızdığımı açıklayıp konuşarak hallettim derdimi. Halbuki telefonlara çıkmamak, ayılıp bayılmak, en önemlisi bağırıp çağırmak gerekiyormuş.
Karşındaki sana bir ilgi gösteriyorsa senin beş göstermen gerekiyormuş. Ben daha o kadarlık ilgiden bunaldım, boğuldum. “Ben bir nefes alayım” deyince karşındakinin canı yanıyormuş, cahillik işte nerden bilebilirdim.. Her dakika telefona yapışık olmak, sürekli birlikte dolaşmak, aynı arkadaşlara sahip olup aynı konularda konuşmak, çiftlerle buluşmak, hatta yüzük takmak!! hiç bana göre değil ki. Sadece bunlar yüzden bile sonsuza kadar yalnızlığa mahkumum sanırım. Sevgiliyi sorulara boğmak, neredesin, ne yapıyorsun, kiminlesin diye sıkıştırmak gerekiyormuş. Sensiz bir yere gitmesine “izin” vermemek lazımmış. Tarzım değil ki bunlar.. Mantık dışı hem. Benim gibi özgürlük taraftarı biriyle kim sevgili olmak ister ki? Ben hep aranmak istemem, sevgilimi hep görmek istemem, bazen konuşmak istemem. Birlikte alışveriş yapan sevgililer var mesela, takdir ediyorum. Bu kafayı değiştirmem lazım, acil!
Kıskançlık da önemli bir faktör. En ufak konudan olay çıkarmak gerekirmiş. Kıskanıp ortalığı yıkmak, kurallar koymak, sınırlar çizmek, kısıtlamalar getirmek şartmış. Kıskanmıyorsan sevmiyorsun demekmiş. Hele azıcık kıskanıp içine atmak en büyük suçmuş.
Hemen hayaller kurmak da ilişkiyi sağlıklı tutarmış. Mesela erkenden (daha yaş 21!) evlilik ve (yok artık) çocuk planları yapmak ilişkinin ciddi olmasını sağlarmış. Ailelerle tanışmak lazımmış daha ilk aylarda. Facebook’ta, orada burada ilan edip fotoğraflarla desteklemek gerekirmiş. Benim için mümkün değil.
Ya kendimi değiştireceğim ya da benim gibi düşünen birini bekleyeceğim. Gerçi benim gibi ya da benden daha katı olan erkeklerin bir ilişkiye hiç niyeti olmuyor, o da ayrı problem. Neyse, yalnızlık ömür boyu diyerek sessiz sessiz bir köşeye çekilip oturayım ben o zaman şimdi. "

Bu yazıyı bana Zeynep yollamış ve başlığı atmış:"Bence bizi anlatmakta,okuyunuz efem"
İstisnasız olarak her kelimesine "evet...aynı ben...aha ben la...aynen yaa" demekten bıkmadım.
Sizi okurken bunaltan,bu konuda yazdığım bir çok yazının alt alta toplamı gibi olmuş.
Yazanın duyguları,tavırları ve özgürlük aşkı benimkiyle aynı.
Demek ki tek değilmişim...Bunu bilmek fena değil.
Teşekkürler Zeynep...:)