dalgalanıp da durulamayanlara...

Onlardanım.
Bu ara her şey üst üste geliyor.Bir yerden tıkandıkça hepsi daha çok birikiyor.
İçimde ışık yok.Hani eskiden yazardım:"İçim dışım ışık".
Yok valla yok.
Karşılıklı oturup birer kahve içsek,"Hadi say bakalım" deseniz size en az yedi sorunumu anlatabilirim.Bunu yapanlar oldu,anlattım.Bakakaldılar yüzüme.Çünkü sorumluluklarım var,elimin ekmek tutması gerekiyor,kendi işimi kendim halletmem gerekiyor.

Babam geçen gün mesaj atmış:"Babanız öldü" diye yazmış.
Peki.
İş bu noktaya kadar geldi.İşin tuhafı vicdan azabı duymuyorum.Onunla son sorunumu yazmıştım,çok merak eden olursa birkaç post geriye gitmesi yeterli olur.Bu öyle bir sorun ki dedim ya,on ikiden vurdu beni.Ne yaparsa yapsın vicdani rahatsızlık hissetmeyeceğimi bilsin yeter.
E bu da demek oluyor ki,iş daha da çok başa düştü.Ondan zaten beklemediğim beklentilerim sıfıra hatta eksiye indi.
Amannn işte bunların da bin türlü türevi var.Şimdi kalkıp da size neden anlatayım ki?Hadi başbaşa kahve falan içsek neyse:)

Nil yazısında ne güzel demiş:"Onların üzerine bir şeyler yığmışızdır.Yokmuşlar gibi yaparız"
Hani bilmem hatırlar mısınız,Star Parklarda eskiden bir oyun vardı.Yedi-sekiz tane delik,içlerinde de renkli kafalar var.Onlar yukarı çıktıkça sen elindeki koca sopayla vurup içeri sokmaya çalışırdın.Heh işte aynen o durumdayım.
Bu sıkıntıların üzerine tonlarca şey koyup yokmuşlar yaptığım gibi,hortladıkça kafalarına indiriveriyorum sopayı.Onlar da biraraya gelip konuşuyorlar aralarında sonra.Çoğul olmak kolay,ben tekim ya,saldırıyorlar üstüme;sanki ortak düşmanlarıymışım gibi...
Sonra neden durgunsun,neden susuyosun,noldu bi'şeyin mi var?
Yok anasını satayım.
Yeter ki gitsinler başımdan.