bazen

An oluyor hiç kimseyle konuşmak istemiyorum.
An oluyor saatlerce anlatmak istiyorum-nefes almadan ama-,istiyorum ki karşımdaki insan hhhiiiçç sıkılmasın,ben döküleyim istediğim kadar.
An oluyor,evde bir başıma kalmak istiyorum.İçimdeki varoş kadını ortaya çıksın mesela; sadece evlilik programları izlemek,ekmek arası yapmak,"ohaaa çocuk çok yakışıklı,ne işi var ki orda,bağlansam mı yayına?" diye düşünürken saçlarımın yağlı kalmasını diliyorum.
An oluyor,ev o kadar kalabalık o kadar kalabalık olsun istiyorum ki,gitmek isteyenlere sarılıp "Gitme nolur gitme" diye feryat edeyim...
An oluyor,bugün bir blogta okuduğum gibi "Bir kavga görüyorum,içinde sadece ben varım" ruh halimin tamamen dinmesini ve yine kafamdan asla ama asla gitmeyen seslerin aynı anda susmasını istiyorum.
An oluyor,içimde birden fazla kişilik barındırdığıma olan yüzde yüz inancım sıfırlansın ve tek bir kişiliğim olsun istiyorum.
An oluyor,ben hiç eve girmek istemiyorum.
An oluyor,evden çıkmak istemiyorum.
An oluyor,"keşke hava burcu olmasaydım" diyorum.
An oluyor,"yok beee süper bi burcum var" diyorum.

Ve bazen,bunların hepsi birarada olmasaydı ben ben olamazdım diyorum.
Seviniyorum.