Yolu yol değil.
İzliyorum uzaktan,arada bir mıkır mıkır sövüyorum da yine susuyorum.
Ne ara böyle oldu?
Oldu da insanlar kendi hür iradeleriyle başa getirdikleri kimselerin yaptıklarına neden ağlar oldular?
Anlamıyorum...
İşin sonu kötü...
Hayatında Atatürkle ilgili tek bir kitap okumamış,onu anlamaya çalışmamış,onun bir zamanlar yaptığı devrimlerle şimdiki hayatına kavuştuğunu bir kez bile bağdaştıramamış;yüzyılda bir gelebilecek bir lideri Allah'ın kendi ırkına bahşettiğinin farkına varamamış,"Atatürk'ü Allah'a,geri kalan her şeyi Atatürk'e borçlusunuz" diyen Daniel Dumoulin'i bir kez bile olsa duymamış insanlarla aynı coğrafyada yaşıyor olmaktan;onun büstlerini indiren,onun devrimlerini hiçe sayan,"Atatürk'ü değil Humeyni'yi seviyorum" diyen insanları görmekten utanıyorum.
Hayatta sanırım iki insana karşı çok duyarlıyım:Atatürk ve Barış Manço...
Atatürk'ü sevmiyorum nasıl söylenir Allah aşkına yaa?Herkesin 3 karısı mı olsaydı?Erkek egemen,kadınlar evde mi olsaydı?Erkekler olmadan sokağa çıkamayıp,biriyle konuşunca taşlansa mıydık?
Yaşama o zaman bu memlekette!Yoksa saygın,git Humeyni'nin yamacına.Nasıl yaşıyorsun sen bu ülkede gerizekalı!Bu kadar hakka sahip,bu kadar rahat olabilir miydin Atatürk olmasa?
Kemikleri sızlıyor kemikleri!
Çok hassasım,çok duygusalım bu konuda...
Madem onu unutturmaya çalışıyorlar,ben de kendim anlatırım ileride çocuklarıma...Güzelliğini,zekasını,yaptığı devrimleri,ülkeyi nerddeeeeenn nereye getirdiğini...
Çünkü o benim için bir "hatıra" olamaz,"gurur" olur...
Kağıtlara yazıp silse de söz,onu hatırlayacağım ben...
Hep...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder