Anne,
Sen bu yazıyı okurken ben Kütahya'dan Bursa'ya dönüyor olacağım.
Uzun zamandır,sana seni ne kadar çok sevdiğimi söylemediğimi fark ettim.
Bazen küçük çocuklara bakıyorum da,çok sevmeme rağmen onları bir türlü dinleyemiyorum.Ya benim dikkatim dağınık,ya da dinleyesim yok.Oysa sen bizi 5 yaşındayken de 7 yaşındayken de dinledin."Siz birer bireysiniz" dedin.
Biliyor musun anne,aldığım hediyeye bu kadar çok sevinen başka birini daha hiç görmedim.Nasıl sevecen,nasıl güzel bi insansın sen...
Anne sen bizim için çok büyük fedakarlıklar yaptın.Senin hayatın Hazal ve İpek'ti.Kendi gençliğini istediğin gibi yaşayamasan da,yaşamak istediğin her şeyi bize yaşattın.Moralimiz bozuk olduğunda gitmemize,yanına sokulup göğsünde ağlamamıza müsaade ettin.Leb demeden leblebiyi anlar gibi heyecanımı da üzüntümü de sevincimi de hissettin."Yetiş" dediğimde gelmediğin bir günü bile hatırlamıyorum.
Yaşım ilerledikçe seni daha iyi anlıyorum.Neredeyse tek başına,hele ki iki kız evlat büyütmek zordu.Sanırım ben bunu yapamam.Sen çok güçlüydün,hala güçlüsün.
O gücünü bize verdin,elimizi tuttun.Bize ne olursa olsun ayaklarımızın üzerinde durmayı,neşeli olmayı,insanlara koşulsuz şartsız sarılmayı,arkadaşlığı ama en önemlisi;şu hayatta en çok önemsediğim şeyi "sevgi"yi sen öğrettin.Ben bugün böyle bir insansam;insanlara neşe verebiliyorsam sebebi sensin.
İçinde olmadığın bir dünyayı tahayyül edemiyorum.Hayata bağlanmamı,enerjimi,her şeyimi borçlu olduğum güzel kadını asla kaybetmek istemiyorum,bundan korkuyorum.
İyi ki varsın anne.
İyi ki bu kadar komik,hayat dolu,zeki ve biriciksin.
Anneler günün şimdiden kutlu olsun.
Seni çok seviyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder