Ben vazgeçtim,beni sevmeyin!

Size sadece bunalımlı bi ruh hali yansıtabilirim.Bunu da istemiyorum.
İşler karışık Diego'lar.
Beş ucu boklu değnek.Sayı çoğaltılabilir.
Mesela geçenlerde İstanbul'daydım,yine gözüm takıldı tabelalara,"Gideyim şu Halil Sezai-Zuhal Olcay konserine" dedim.Biletlere baktık,en arka sıra bile 40 lira!Çok pahalı sayılmaz ama neden oradan seyretmek zorunda kalayım?
Yattı.Bi alamadım zaten 100 liralık bilet.Paçozum yav!
Neyse.O da içimde kaldı.
Şu anda öyle bi noktadayım ki,ne gel desen gelirim ne de git desen giderim.
Geçen gece nasıl dolmuşsam,hayatımda ilk defa işaretlerin gücüne inandım."Allahım,o kadar çok yol var ki önümde,sen bi işaret gönder.Sadece bir işaret,lütfen!" dedim ve öfleye pöfleye uyudum.
Size hiçbirinden bahsedemem,ki zaten merak etmiyosunuz biliyorum,ne olacak bitecek ben de bilmiyorum.
İçinizi de karartmayayım.
Güzel şeyler oluyor tabii hayatımda,onlar ayrı ayrı tazelikler.Onu da ayrı bi posta saklayayım ama şimdilik yokum.Affedin.
Bişi yazmak da gelmiyor içimden,canım da istemiyor.
Kapalı kalıcam biraz.
Ha illaki bişiler okumak istiyorum derseniz,twitter bu ara daha eğlenceli benim için.Genelde ordayım.
İsterseniz bakın,ne bileyim.
Kafanıza,paşa gönlünüze göre işte.