Ne değişti?

Aslında sabah mutlu uyanmıştım.Genelde mutlu uyanırım.O gün de bunlardan biriydi.
Sonra bişi oldu.Öğrendim.Kardeşim endişeliydi."Ya yapmazsa,ya olmazsa?" düşüncesiyle uyuyamamıştı.Tırsmıştı.
Aslında kaderimiz,birçok konuda olduğu gibi bunda da ortak olduğundan(çok gizli,söylemem hahaha) benim de endişelenmem gerekiyordu ama o sabah sanki bütün duyguları alınmış,güzel şeyler görmek isteyen biri olarak uyanmıştım.
Kahvaltı için teras katına çıktım.Olduğum yer ev değildi."Sadece soslanmış zeytin,peynir ve çayın olması bile yetiyor hatta sadece çayın!" dedim.Cam kenarına geçip,"Sis var ama sorun değil,şehir yine de güzel" dedim.Çokça çay içtim.
Kardeşim bu arada "Uyutmadı,mahvetti beni" diye söyleniyordu.O anda tam da yabancı filmlerdeki "Oh come on Sarah,what are you doing there?" diyen adamlara benziyordum.Söylediklerim beni şaşırttı.
"Hayır şu anda neden söyleniyorsun anlamıyorum.Zaten bişi yapamaz,huyunu suyunu biliyosun.Zaman verince neler olabileceğinin de farkındasın.O halde neden canını sıkıyosun ki?Bence değişmeyecek şeyler için nefes tüketmek anlamsız.Şu an çok güzel.Baksana.Sadece bu bile yetiyor.Düşünme böyle saçma şeyleri"

Eskiden olsa böyle demezdim.
Saatlerce kurar da kurardım."Neden öyle oldu?Neden böyle dedi?" der,kurduğum şeyleri söyler,rahatlamaya çalıştıkça daha çok sinirlenir,daha çok bağırırdım.
Fakat zaman bana,öncelikle insanların değişmeyeceğini ve ve en önemlisi-altını çiziyorum- değişmeyecek şeyler hakkında nefes tüketmenin anlamsız olduğunu,affetmemenin ve kabul etmemenin insanı yorduğunu,fark etmenin büyütüp beslediğini öğretti.Fark edince aydınlandım.Bana katılan bu kadar çok insanın boşa konuşmadığını düşünüp uyguladım ve şahane cevaplar aldım.Sezen Aksu'nun da dediği gibi,yüksüz bir insan olduğumu hissettim ve bu bence önemli bir meziyet.
Kin kusmak,negatif düşünmek,çabuk sinirlenmek falan...
Bunlar insana yük.Gereksiz.Erken yaşlandıran şeyler.
Hiçbirimiz Atlas değiliz ki dünyayı sırtımızda taşıyalım...
Oysa bir bilsen:Yüklerinden kurtulursan uçmak çok kolay!