Acayipmiş bak.Yıllarca aylarca konuşmaya çalıştığın,uğraştığın,"ne olur bitmesin" dediğin her şeyin bir anda bittiğini görmek...
Çünkü sen çok uğraş veriyosun.Olsun istiyosun.Dualar ediyosun.
İstemiyor ama karşı taraf.Olmuyor bir türlü.Korkuyor.
Sonra araya aylaaarr yıllarrrr giriyor.İki tarafın da hayatı değişiyor:yeni insanlar,yeni ortamlar,uğraşlar filan...Sonra geriye bir dönüp bakıyorsun ki beklediğin insan çok uzaklarda kalmış.Aradaki insan sayısı fazla olduğundan sadece bağırarak sesinizi duyurabilirsiniz artık birbirinize.
Fakat mucizevi bir şey oluyor bu sırada:Bir bakıyorsunuz,o çoktan uzakta kalmış insan evladı başlıyor o insan kalabalığını yara yara yanınıza gelmeye.Daha doğrusu çalışıyor bu amaç üzerinde.Siz bakıyorsunuz şöyle bir,arada bir sürü amaç insan yada başka şeyler."Gelemez ki" diyorsunuz."Gelse de aynı siz aynı siz olmayacaksınız",hissediyorsunuz."Köprüler baraj maraj oldu kaç yazar "diyorsunuz.Fakat hakikaten de karşı taraf yanınıza gelmek istiyor,bir şeyler başlasın istiyor yada sizin hala onda olduğunuzu düşünüyor.
Bozmuyorsunuz vaziyeti,kırmıyorsunuz.Bırakıyorsunuz düşünsün taşınsın,kendi kafasına göre takılsın.
Artık dua eden taraf siz değilsiniz,belli.
Artık gözüne bakan siz değilsiniz,belli.
Napalım yani.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder